Do poczytania
Szkolenie w ramach pedagogizacji rodziców
Temat: Rola nagrody i kary w wychowaniu
Nagrody i kary są nieodzowne jako bodźce mające na celu zmobilizowanie dzieci do wypełniania obowiązków, do powstrzymania się od zachowań niewłaściwych. Nagrody silniej wpływają na kształtowanie się aktywnej postawy dziecka, wyzwalają jego czynny stosunek do obowiązków, do stawianych mu wymagań.
Nagrody i kary mogą być skuteczne wyłącznie wtedy, gdy traktujemy je jako element całego procesu wychowania. Od stosunków między członkami rodziny oraz panującej w domu i w szkole atmosfery wychowawczej zależy, które z nagród i kar mogą odnosić zakładane skutki. Najbardziej pożądana z punktu widzenia jest atmosfera zapewniająca bezpieczeństwo psychiczne, wyzwalające inicjatywę i samodzielność.
Aby to osiągnąć należy przestrzegać takich zasad, jak:
• dostosowanie wymagań do możliwości dziecka,
• pomoc dziecku w autoocenie i rozumieniu siebie,
• wnikanie w jego przeżycia,
• kierowanie się zawsze jego dobrem.
„Kto dobrze kocha-ten dobrze karze”- mówi przysłowie.
Nagroda jako środek wychowawczy utwierdza dziecko w przeświadczeniu, ze rozumnie podejmuje wymagania oraz obowiązki własne zgodnie z oczekiwaniami rodziców czy nauczycieli, dostarcza mu satysfakcji i uznania, wzmacnia wiarę we własne siły, zapewnia poczucie obowiązków.
Nagroda może mieć różny charakter, różną postać, może to być prezent, pochwała. Pochwała ośmiela dziecko nieśmiałe, zachęca dziecko niewytrwałe. Zdarza się też, że z czworga lub trojga dzieci tylko jedno zasługuje na nagrodę, że tylko jedno umie na nią zapracować. W każdym dziecku jest coś, jakaś cecha, zdolność, umiejętność, która może w sprzyjającej atmosferze rozwijać się i dać owoce. Jest rodzicielskim obowiązkiem dojrzeć w dziecku to, co w nim najlepszego.
Kara to każde nieprzyjemne, niepożądane dla człowieka przeżycie wynikające z niewykonania lub niewłaściwego wykonania czynności,
do których był zobowiązany. W tych warunkach kara ściśle wiąże się
z nagrodą. Pozbawienie nagrody znaczy tyle, co kara. Kary mogą występować w różnej postaci, często stosowane są upomnienia i nagany. Kara może polegać na tym, żeby dziecko naprawiło zło, szkodę, krzywdę, którą wyrządziło. Kara uczy odpowiedzialności za zachowanie, w pewnym sensie kształci także wyobraźnię i umiejętności przewidywania i konsekwencje własnych czynów. Ale należy pamiętać, że kara nie może stanowić odwetu, nie może być wynikiem niekonsekwencji czy zdenerwowania.
Dziecko, które ma kłopoty, ma prawo oczekiwać od rodziców zrozumienia i pomocy, a nie kar. Może trzeba zmienić codzienny plan zajęć dziecka, częściej wyłączać telewizor, aby był spokój w odrabianiu lekcji. Należy wówczas pamiętać, że nie forma i rodzaj kary są istotne, ale sytuacja, w której dziecko nie będzie znieważone i nastawione wrogo do osoby wymierzającej karę. Kara spełnia swe funkcje, jeśli doprowadza dziecko do zrozumienia, że postąpiło źle, jeżeli doprowadza do pragnienie zmian w zachowania i unikania zachowań niewłaściwych.
Dzieci jednak bardziej niż kary potrzebują nagrody, zachęty. Wierzyć
w ich dobre skłonności, to znaczy stwarzać je i umacniać. Kto uważa, że jest do czegoś niezdolny, ten bardzo szybko staje się taki w rzeczywistości. Nie jest źle, gdy dziecko wierzy we własne siły. Lepiej nawet, by wierzyło
w nie trochę na wyrost, niż za mało.
Opracowała: mgr Maria Walasek
Temat: Rola nagrody i kary w wychowaniu
Nagrody i kary są nieodzowne jako bodźce mające na celu zmobilizowanie dzieci do wypełniania obowiązków, do powstrzymania się od zachowań niewłaściwych. Nagrody silniej wpływają na kształtowanie się aktywnej postawy dziecka, wyzwalają jego czynny stosunek do obowiązków, do stawianych mu wymagań.
Nagrody i kary mogą być skuteczne wyłącznie wtedy, gdy traktujemy je jako element całego procesu wychowania. Od stosunków między członkami rodziny oraz panującej w domu i w szkole atmosfery wychowawczej zależy, które z nagród i kar mogą odnosić zakładane skutki. Najbardziej pożądana z punktu widzenia jest atmosfera zapewniająca bezpieczeństwo psychiczne, wyzwalające inicjatywę i samodzielność.
Aby to osiągnąć należy przestrzegać takich zasad, jak:
• dostosowanie wymagań do możliwości dziecka,
• pomoc dziecku w autoocenie i rozumieniu siebie,
• wnikanie w jego przeżycia,
• kierowanie się zawsze jego dobrem.
„Kto dobrze kocha-ten dobrze karze”- mówi przysłowie.
Nagroda jako środek wychowawczy utwierdza dziecko w przeświadczeniu, ze rozumnie podejmuje wymagania oraz obowiązki własne zgodnie z oczekiwaniami rodziców czy nauczycieli, dostarcza mu satysfakcji i uznania, wzmacnia wiarę we własne siły, zapewnia poczucie obowiązków.
Nagroda może mieć różny charakter, różną postać, może to być prezent, pochwała. Pochwała ośmiela dziecko nieśmiałe, zachęca dziecko niewytrwałe. Zdarza się też, że z czworga lub trojga dzieci tylko jedno zasługuje na nagrodę, że tylko jedno umie na nią zapracować. W każdym dziecku jest coś, jakaś cecha, zdolność, umiejętność, która może w sprzyjającej atmosferze rozwijać się i dać owoce. Jest rodzicielskim obowiązkiem dojrzeć w dziecku to, co w nim najlepszego.
Kara to każde nieprzyjemne, niepożądane dla człowieka przeżycie wynikające z niewykonania lub niewłaściwego wykonania czynności,
do których był zobowiązany. W tych warunkach kara ściśle wiąże się
z nagrodą. Pozbawienie nagrody znaczy tyle, co kara. Kary mogą występować w różnej postaci, często stosowane są upomnienia i nagany. Kara może polegać na tym, żeby dziecko naprawiło zło, szkodę, krzywdę, którą wyrządziło. Kara uczy odpowiedzialności za zachowanie, w pewnym sensie kształci także wyobraźnię i umiejętności przewidywania i konsekwencje własnych czynów. Ale należy pamiętać, że kara nie może stanowić odwetu, nie może być wynikiem niekonsekwencji czy zdenerwowania.
Dziecko, które ma kłopoty, ma prawo oczekiwać od rodziców zrozumienia i pomocy, a nie kar. Może trzeba zmienić codzienny plan zajęć dziecka, częściej wyłączać telewizor, aby był spokój w odrabianiu lekcji. Należy wówczas pamiętać, że nie forma i rodzaj kary są istotne, ale sytuacja, w której dziecko nie będzie znieważone i nastawione wrogo do osoby wymierzającej karę. Kara spełnia swe funkcje, jeśli doprowadza dziecko do zrozumienia, że postąpiło źle, jeżeli doprowadza do pragnienie zmian w zachowania i unikania zachowań niewłaściwych.
Dzieci jednak bardziej niż kary potrzebują nagrody, zachęty. Wierzyć
w ich dobre skłonności, to znaczy stwarzać je i umacniać. Kto uważa, że jest do czegoś niezdolny, ten bardzo szybko staje się taki w rzeczywistości. Nie jest źle, gdy dziecko wierzy we własne siły. Lepiej nawet, by wierzyło
w nie trochę na wyrost, niż za mało.
Opracowała: mgr Maria Walasek
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz